Scheiding, pijnlijk voor... iedereen?

Op het internet zijn er heel wat zijn artikels te vinden over scheidingen. Ik las enkele ervan om een bredere kijk erop te krijgen. Mijn ouders zijn niet gescheiden, maar ik vroeg me af hoe dat voor kinderen is wanneer ouders scheiden en ook voor de anderen.

Kinderen zijn vaak de reden waarom koppels samenblijven, wanneer het minder goed gaat in de relatie. Maar bij sommigen is dat niet vol te houden en dan gaan ze toch voor een scheiding. Het leven van de kinderen wordt helemaal op z'n kop gezet en krijgt een nieuwe wending. Ze moeten van mama naar papa en omgekeerd, ze moeten misschien wel hun vertrouwde huis achterlaten en ook psychologisch kan dit een probleem vormen voor de kinderen. Kinderen komen hieronder ook ten lijden, ook al is dit niet de bedoeling van de ouders. In sommige gevallen is een scheiding een betering, ook voor de kinderen.

Daarnaast valt dit voor de ouders zelf ook zwaar. Er is een hele verandering in hun leven en ze moeten opnieuw een leven opstarten.

Ook voor mensen in hun omgeving kan dit zwaar worden. Soms is een scheiding de enige oplossing, maar vaak is dit ook een erge vorm van lijden.

Welvaart zonder groei

Ik bekeek een filmpje waarin professor Tim Jackson een pleidooi houdt voor een overgang naar een ander economisch model. Je kan het hier zelf bekijken.

Daarin benadrukt hij dat wij zelf veel meer aan uitputting van het milieu doen dan we denken. Wij willen namelijk allemaal welvaart, en dit drukken we uit in de materiële zaken die we hebben. We willen steeds meer en nieuwere zaken. Maar daarbij staan we niet stil waar dit vandaan komt. Wat wij komen, komt allemaal voort uit elementen die uitgeput worden van de aarde. En daardoor zorgen wij er onbewust ook voor dat onze aarde ten onder gaat, door onze drang naar nieuwe en betere materialen.

Tim Jackson kon dit in 1 zin samenvatten, wat wij doen, waardoor we ook zorgen voor de ondergang van onze aarde: 'Een verhaal over ons, mensen, overgehaald om geld, dat we niet hebben, uit te geven aan zaken, die we niet nodig hebben, om indrukken te creëren, die niet beklijven, op mensen, waar we niet om geven.'

Ook stelde hij de vraag: 'Waarom doen we niet wat we kunnen om te helpen? Bijvoorbeeld spaarlampen gebruiken, het licht wat vaker uit doen, ...'
Het antwoord daarop geeft hij zelf: 'Omdat we zo bezig zijn met ons eigen leven te leiden, dag na dag.'

Hij wil aantonen dat we niet kunnen bijdragen tot hulp voor landen in armoede, zolang we zelf 'welvaart' blijven zien als iets materialistisch. 

Wat denken jullie? Welvaart, wat is dat dan precies?

Ecologie voor mij

Zelf vind ik dat we belang moeten hechten aan de natuur en hoe we hiermee omgaan. Alleen is dit vaker makkelijker gezegd dan gedaan. Zoals je in het blogbericht 'mijn ecologische voetafdruk' kan zien, heb ik enkele manieren om beter om te springen met de natuur.

Wel ben ik van mening dat niet alles kan beteren wanneer 1 persoon zich hiervoor inzet. We moeten allemaal ons steentje bijdragen om hier zorg voor  te dragen.

We zijn met zoveel op deze wereld en we hebben er voor gezorgd dat het milieu al helemaal aangetast raakt. Wanneer we allemaal samen zouden werken om dit te verbeteren, zouden we dit misschien kunnen beteren. Maar om het op te lossen, zijn we volgens mij al te ver gegaan.

Wat vind jij?

Natuur in de wereldreligies

In het christendom is natuur ondergeschikt aan de mens. Omdat de mens naar aanleiding van het scheppingsverhaal de natuur moet onderhouden. Wij zijn verantwoordelijk voor onze natuur en wanneer we deze uitbuiten is dat tegen de wetten van onze godsdienst in aangezien God dit heeft gecreëerd bij de schepping.

Bij alle soorten hindoes is de natuur ook belangrijk. In hun godsdienst moeten ze respect hebben, ook voor de natuur. Ze hebben zelf een dier dat het respect aantoont voor de natuur. Bij hen is dit de koe, die zelf heilig is. Daarnaast staat geweldloosheid ook centraal in hun geloof, dus ook de geweldloosheid tegenover natuur. 

Boeddhisten zien zichzelf als een deel van de natuur. Zij vinden dat wanneer ze 1 aspect van het leven vernielen, bijvoorbeeld de natuur, dat ze dan zelf ook vernield zullen worden. Dit komt doordat in hun geloof alles met elkaar verweven is. 

Tema is een organisatie bij de islam waarin ze de Koran betrekken bij het belang van zorgen voor de natuur. 

In het jodendom leven ze rond het principe 'Je mag de natuur gebruiken, maar wie de natuur kapot maakt, maakt God kapot'. Het beschermen van de natuur is belangrijk in de joodse traditie. Maar de natuur is er ook om straffen uit te delen wanneer nodig. 

Ecologische voetafdruk

Ik deed de test hoeveel mijn eigen ecologische voetafdruk bedraagt. Daarbij kwam ik uit op 4,99 ha. Dit is een heel stuk minder dan de gemiddelde Belg, maar toch nog veel te veel als je weet dat elk persoon slechts recht heeft op 1,8 ha.

Wat zou ik kunnen doen om dit te verbeteren?
Minder vlees eten zou een begin zijn. Eens een dagje overslaan en wat vaker vis eten...
Beter letten op mijn omgang met elektriciteit is ook belangrijk. We hebben er zeker nodig om te leven, maar wanneer we erop letten kan dit altijd nog beter.
Een jaartje niet op reis gaan is ook een optie, of wanneer ik het echt niet kan missen ervoor zorgen dat ik met een hele groep mensen samen de bus of zo neem.
Ook reclame in de brievenbus vermijden door een sticker op de brievenbus te kleven is een mogelijkheid.
...

Maar wat doe ik wel al goed?
Ik eet verse groenten en fruit, in plaats van conserven.
Ook neem ik dagelijks het openbaar vervoer om naar school te gaan.

Hoe schat je jouw ecologische voetafdruk in? En wat kan jij doen om dit te verbeteren?

Leven na de dood

Is er leven na de dood? Ik heb er eigenlijk geen idee van...

Volgens mij is er al zeker niet de voorstelling van de hemel, eten uit gouden lepeltjes ... Maar heel misschien is er wel een plaats waar onze ziel heen gaat na het overlijden. Dit denk ik doordat er mensen zijn die in contact kunnen treden met geesten van overledenen. Dus op basis daarvan, kan er wel leven na de dood zijn.

Langs de andere kant lijkt het me nogal onmogelijk, of eerder ondenkbaar. Kom je dan na je dood samen bij alle anderen? Waar is dat dan? Of spreken we eerder van reïncarnatie? 

Hoe dan ook, ergens hoop ik wel dat er iets is na de dood. Het zou toch mooi zijn als de dood niet als eindpunt werd gezien. 

Iedereen heeft hierover wel een eigen mening, gebaseerd op wat hij denkt, voelt, hoopt of meemaakt. Wat denk jij? Is er leven na de dood?

Oscar en oma Rozerood

Liefste lezer,

Tijdens de les RZL bekeek ik de film 'Oscar et la dame Rose'. Het was een zeer pakkende film. Verandering en groei bij de personages stond centraal, op alle mogelijke manieren. 

Jammer genoeg, herkende ik delen uit deze film ook vanuit het echte leven. 

De relatie tussen kinderen en ouders, verloopt vaak moeilijk. Kinderen zonderen zich af van hun ouders en vinden ze stom, een bemoeial ... Terwijl ouders ook maar het beste met hun kind voor hebben. Zelf was ik ook heel moeilijk handelbaar toen ik wat jonger was, maar dit is gelukkig overgegaan en daar zijn zowel mijn ouders als ikzelf zeer tevreden over. 

Daarnaast was in deze film ook te zien hoe een grote invloed kinderen kunnen hebben op volwassenen. Voor velen zijn kinderen een zwakke plek, iets wat ze niet gevoelloos laat.

Als laatste, en voor mij het zwaarste, is er de link tussen zieken en mensen die deze lief hebben. Wanneer mijn tante erg ziek was en kanker had, net zoals Oscar, voelde ik me heel begaan. Ook al praatte ik er niet over met haar, een echte band zonder woorden werd werkelijkheid. Achteraf voel ik me wel slecht dat ik het zolang heb verdrongen en het niet wou geloven. Maar in de film was dit er gelukkig wel, en dit was zeer mooi om te zien.

Wel wist ik niet dat er plaatsen bestonden waar zoveel zieke kinderen samen leven, les krijgen …

In de film waren er 3 scènes die er voor mij uit sprongen.

De eerste scène was het moment dat Oscar en Rose elkaar ontmoetten. Dit was niet bepaald vriendelijk en hartelijk, in tegendeel. Rose werd erg kwaad op Oscar, noemde hem een boer… Ze kwam over als een mopperende, onbeleefde vrouw die om niemand geeft. Ik vond deze scène erg kil. Het voelde benauwd aan en het leek alsof zowel Oscar als Rose zich niet op hun gemak voelden bij elkaar.

De tweede scène was wanneer de ouders van Oscar lazen wat Oscar over hen schreef. Hij had geschreven dat hij het haat wanneer ze hem steeds angstig vastgrijpen en zeggen dat ze hem graag zien. Dit vond ik erg pakkend. Het werd duidelijk hoe dapper Oscar wel niet is. Ik had oprecht medelijden met hem, maar ook met zijn ouders. Want voor een ouder lijkt me dit heel erg moeilijk om te lezen.

De derde scène was voor mij de meest pakkende. Daarin vertelde Rose aan Oscar dat ze 12 dagen lang, elke dag bij hem op bezoek zal komen. Oscar werd hier heel stil en droevig van, omdat ze duidelijk maakte dat het na 12 dagen voorbij zou zijn. Daar speelde ze snel op in door een verhaal te verzinnen over de 12 laatste dagen van het jaar. Ze vertelde hem dat ze elke dag het weer van een maand voor het volgende jaar zou kunnen voorspellen. Dit vrolijkte hem weer op en deed hem verlangen naar de volgende dag. De moment wanneer Oscar was aangedaan van de beperkte duur, voelde erg droevig en pakkend aan. Ik kreeg er kippenvel van. Maar wanneer hij opfleurde, zorgde dat bij mij ook voor een beter gevoel.

Ik voel me steeds meteen aangesproken wanneer het om kinderen gaat. Vaak denk ik er zelf aan om iets te doen voor zieke kinderen, maar dan moet ik mijn plannen opbergen omdat ik het mentaal niet zou aankunnen. Ik hoop ooit de moed te vinden om met zieke kinderen om te gaan, maar tot het zover is hou ik het op volwassen gehandicapten. Hiervan krijg ik ook veel voldoening en het is een stap in de goeie richting. Op basis hiervan heb ik erg veel respect voor Rose, omdat zij er toch voor gaat, hoe hard ze er ook tegenop zag.

De regisseur bracht een zeer mooie boodschap over. Rose, die een zeer gemene, egoïstische vrouw was, bloeide open wanneer ze in contact kwam met een ziek kind. Ze probeerde zijn laatste dagen zo goed en leuk mogelijk te laten verlopen. Het is zeker een dringende boodschap, want er zouden veel meer vrijwilligers nodig zijn.

Op verschillende vlakken deel ik de visie van de filmmaker ook wel. Ik vond het zeer goed dat hij aantoonde dat je altijd steun kan zoeken bij God. Volgens mij is het wel geruststellend als je alles kwijt kan aan iemand, wat je normaal niet durft zeggen. Anderzijds vond ik de manier waarop God werd aangetoond, wat vreemd. Het kwam voor mij niet natuurlijk over, maar voor ieder wat wils…

Een echte aanrader, deze film moet je zeker eens bekijken.

Vele groetjes,

Tessa